É a curtametraxe,que eu lembre, que mais gustei; posiblemente por ser galego e ter coñecido ese mundo rural xa desaparecido e nel a moitas mulleres que se asemellaban a Mamasunción. Segue poñéndome a pel de galiña igual que a primeira vez ca vín, hai moitos anos na TVG, e o merito é da súa naturalidade; sen ningún actor profesional ( a propía protagonista parece ser que non sabía nin que rodara unha pelicula) , da poesía das súas imaxes; que nos mostran a miseria e as súas consecuencias , do seu crudo realismo; todo nela conmove e Chano Piñeiro fixo unha obra mestra dun relato real.